Σελίδες Ιστορίας

25η Μαρτίου 1921

Το θαύμα της Γραμμής Μεταξά - Σπάνιο βίντεο από την κατασκευή των Οχυρών

Παραμονές του Β΄ Π.Π. στα ΕΠΙΚΑΙΡΑ της εποχής (ουσιαστικά ένα είδος δελτίου ειδήσεων πριν τις προβολές των ταινιών στις κινηματογραφικές αίθουσες της χώρας), παρουσιάζονται τα νεότευκτα οχυρωματικά έργα στην ελληνοβουλγαρική μεθόριο. Ένα φιλμάκι-ντοκουμέντο με λήψεις στα εσωτερικά των οχυρών (που βεβαίως δεν αναφέρονται οι θέσεις τους για ευνόητους λόγους) αλλά και επιφανειακών εγκαταστάσεων στρατωνισμού.

Το βίντεο δημοσιεύθηκε στην σελίδα Metaxas Line στο facebook. http://defenceline.gr/index.php/history/item/4329-oxyra

ΚΡΗΤΕΣ – Οι τελευταίοι υπερασπιστές της Πόλης

Στις 15 Μαρτίου 1453, ανταποκρινόμενοι στο κάλεσμα για βοήθεια από τον Κωνσταντίνο Παλαιολόγο, 1000 Κρήτες στρατιώτες ξεκίνησαν από τη Σούδα με 5 καράβια προκειμένου να ενισχύσουν την άμυνα της Πόλης.

Αρχηγός τους ήταν ο Μανούσος Καλλικράτης από τα Σφακιά, ιδιοκτήτης των τριών καραβιών και καπετάνιος του ενός. Στα άλλα δύο καράβια του καπετάνιοι ήταν ο Γρηγόρης Βατσιανός Μανάκης από τ’ Ασκύφου Σφακίων και ο Πέτρος Κάρχας από την Κυδωνία, γνωστός και με το παρανόμι Γραμματικός. Το τέταρτο καράβι ανήκε στον Ανδρέα Μακρή από το Ρέθυμνο και είχε κυβερνήτη τον ίδιο και στο πέμπτο, ιδιοκτησίας του καπετάν Νικόλα του Στειακού, τη διοίκηση ανέλαβε ο Παυλής Καματερός από την Κίσσαμο.

Στο Μαρμαρά, τα κρητικά πλοία συγκρούονται με μεγάλο αριθμό τουρκικών, βυθίζοντας αρκετά από αυτά αλλά χάνοντας και 2 από τα δικά τους. Τα 3 εναπομείναντα πλοία φτάνουν τελικά στην υπό πολιορκία Πόλη και οι Κρήτες χωρίζονται σε 2 ομάδες. Η πρώτη, υπό τον καπετάν Παυλή, σπεύδει να ενισχύσει την άμυνα στην πύλη του Αγίου Ρωμανού, στο πλευρό του αυτοκράτορα, ενώ η δεύτερη αναλαμβάνει την υπεράσπιση 3 πύργων, του Βασιλείου, του Λέοντος και του Αλεξίου.

Οι Τούρκοι χτυπάνε με σφοδρότητα τα τείχη με τα κανόνια τους. Έχουν στην διάθεσή τους την μπομπάρδα, το τεράστιο κανόνι του Ούγγρου Ουρβανού. Αυτό το κανόνι είναι τόσο μεγάλο, που για την μεταφορά του απαιτούνται 60 βόδια. Οι βολές γίνονται όλο και πιο ακριβείς τινάζοντας πέτρες, ξύλα και σάρκες μαζί τους. Τα τείχη σκίζονται σαν χαρτί. Οι επιτιθέμενοι τρέχουν ευθεία προς τα τείχη αλαλάζοντας, σκορπώντας τρόμο στο διάβα τους. Οι Κρήτες τοξεύουνε με όλη την γρηγοράδα και την ακρίβεια που τους διακρίνει. Τα πτώματα απ’ τις τουρκικών ορδές σωριάζονται κατά χιλιάδες, αλλά δεν τους σταματάει τίποτε πια. Οι εισβολείς είναι κατά πολύ υπέρτεροι αριθμητικά απ’ τους υπερασπιστές.

Ο καπετάν Παυλής και τα παλικάρια του, έπεσαν ηρωικά πολεμώντας δίπλα στον Κωνσταντίνο Παλαιολόγο, μπροστά στην πύλη του Αγίου Ρωμανού. Αντίθετα, οι υπερασπιστές των 3 πυργών πολεμάνε σαν παλληκάρια χτυπώντας τους τούρκους πάνω από τους πύργους. Οι εισβολείς σκυλιάζουν και κάνουν έφοδο στους πύργους προσπαθώντας να σπάσουν τις βαριές ξύλινες πόρτες. Τα βέλη των Κρητών τελειώνουν, αλλά δεν χάνουν την ψυχραιμία τους. Συνεχίζουν την μάχη με πέτρες και ξύλα. Δεν παραδίδονται!

Οι ανώτεροι αξιωματικοί του σουλτάνου, εντυπωσιασμένοι από την παλικαριά των τελευταίων ζωντανών υπερασπιστών της Πόλης, τους πρότειναν παράδοση υπό τους δικούς τους όρους. Εκείνοι δέχτηκαν να παραδοθούν υπό τον όρο να τους επιτραπεί να φύγουν χωρίς να πειραχτούν, με όλα τους τα υπάρχοντα και άρματα και με τιμή. Οι ηγέτες των Οθωμανών, που εκτίμησαν τη γενναιότητα και που, βεβαίως, δεν ήθελαν να υποστούν δυσανάλογα μεγάλες απώλειες για να ολοκληρώσουν την κατάκτηση της πόλης που ήταν ήδη δική τους, ενώ πιθανόν έκριναν ότι αν χρονοτριβούσαν ακόμη περισσότερο στο σημείο αυτό, δεν θα είχαν το ανάλογο μερίδιο από τη λεηλασία, δέχτηκαν. Μπαίνουν στο καράβι που τους προσφέρει και φεύγουν για την Κρήτη να μεταφέρουν τα θλιβερά μαντάτα της απώλειας της Βασιλεύουσας, ενώ η ιστορία τους επιβεβαιώνεται και από τον ιστορικό της εποχής, Γεώργιο Φραντζή και από χειρόγραφα του Άγιου όρους.

Επίσης, κατά μια άλλη παράδοση, ο χορός «χανιώτικος συρτός» πρωτοχορεύτηκε με την επιστροφή των τελευταίων υπερασπιστών, ενώ το όνομα του αρχηγού τους δόθηκε στο χωριό Καλλικράτης των Σφακίων.

πηγή: lithosfotos.blogspot.gr

Ήρωες της ΕΛΔΥΚ επιστρέφουν στην πατρίδα στις 19 Ιαν 2016!

 Σε ειδική τελετή, παρουσία του αναπληρωτή υπουργού Εθνικής Άμυνας της Ελλάδος, Δημήτρη Βίτσα, η κυπριακή κυβέρνηση παραδόθηκαν λείψανα πεσόντων από την Ελλάδα, που υπηρετούσαν στην Ελληνική Δύναμη Κύπρου (ΕΛΔΥΚ) κατά την περίοδο 1963-1965 και την τουρκική εισβολή του 1974 και θεωρούνταν αγνοούμενοι.

Τα λείψανα, τα οποία βρέθηκαν κατά τη διάρκεια εκταφών στις ελεύθερες και τις κατεχόμενες περιοχές της Κύπρου, ταυτοποιήθηκαν με τη μέθοδο του DNA και σύμφωνα με πληροφορίες του ΑΠΕ-ΜΠΕ είναι των: Συγκαρόπουλου Νικόλαου, Λουκάκη Θεοφάνη, Τσιγκαρόπουλου Νικόλαου (ΕΛΔΥΚ), οι οποίοι χάθηκαν στις μάχες του 1974, και του καταδρομέα Καυροχωριανού Νικόλαου, που σκοτώθηκε το 1974 από φίλια πυρά, λόγω λάθους.

Επίσης, παραδόθηκαν τα λείψανα του Ηλία Σπηλιωτόπουλου, του Δημήτριου Τσούκα και του Ζαχαρία Καρδάρα, οι οποίοι χάθηκαν στις δικοινοτικές συγκρούσεις της περιόδου 1963-1965.

Η πρόεδρος της Πανελλήνιας Επιτροπής Συγγενών Αγνοουμένων, Μαρία Καλπουρτζή, δήλωσε ότι η τύχη των μισών και πλέον Ελλήνων αγνοουμένων- πεσόντων δεν έχει μέχρι τώρα διακριβωθεί (υπολογίζονται σε 73). Επίσης, ανέφερε ότι σύντομα θα υπάρξει επαναπατρισμός λειψάνων στην Ελλάδα, τα οποία από λάθος είχαν ταφεί στην Κύπρο με άλλη ταυτότητα.

Πηγή: http://www.onalert.gr

Εντοπίστηκαν οστά αγνοουμένων Ελληνοκυπρίων στα κατεχόμενα 

Οστά 11 Ελληνοκυπρίων αγνοουμένων από την τουρκική εισβολή του 1974, εντοπίστηκαν σε εκταφή στα κατεχόμενα, κοντά στην περιοχή Τράχωνα. Η εκταφή γίνεται από την Επιτροπή για Αγνοούμενα Πρόσωπα, σε σημείο που ο τουρκικός στρατός το χαρακτηρίζει «στρατιωτική ζώνη» και γι’ αυτό η έναρξη της καθυστέρησε περίπου δύο χρόνια.

Ο Εκπρόσωπος της Ελληνοκυπριακής κοινότητας στην Επιτροπή , Νέστορας Νέστορος, ανέφερε ότι στην περιοχή φαίνεται πως θα εντοπιστούν τα οστά και άλλων προσώπων. Η αρχική πληροφορία, είπε ο κύριος Νέστορος αναφέρει πως στον συγκεκριμένο ομαδικό τάφου υπήρχαν 15 με 20 πρόσωπα, τα οποία είχαν μεταφερθεί το 1974 στο χώρο με φορτηγό μικρού μεγέθους. Οι έρευνες με βάση πληροφορίες θα καλύψουν και νέους χώρους για εντοπισμό οστών, σύμφωνα με το Αθηναϊκό Μακεδονικό Πρακτορείο Ειδήσεων.

Πρόκειται για οστά Ελληνοκυπρίων, που έπεσαν μαχόμενοι κατά την πρώτη φάση της τουρκικής εισβολής και δεν περισυνελέγησαν αμέσως, κάτι το οποίο προκύπτει από τον εντοπισμό διασκορπισμένου ασβέστη στον ομαδικό τάφο.

Κατά την εκταφή βρέθηκε και το μεταλλικό μπροστινό τμήμα φτυαριού, που μπορεί να σημαίνει ότι χρησιμοποιήθηκαν και φτυάρια για την ταφή των πεσόντων. Επίσης, χρησιμοποιήθηκε και εκσκαφέας.

Πηγή: http://goladas.blogspot.gr

Η Μάχη της Κρήτης - Ένα κείμενο του Νίκου Καζαντζάκη

Σοβαρό είναι το πρόσωπο της Κρήτης, πολυβασανισμένο. Μαδάρες γυμνές, τραχειές, αγέλαστες. Κοιτάζεις από το αεροπλάνο την Κρήτη ν’ απλώνεται στη θάλασσα και νιώθεις πώς αληθινά το νησί τούτο είναι γιοφύρι ανάμεσα στις τρεις τούτες μεγάλες Μοίρες. Για πρώτη φορά στην Ευρώπη πήδηξε κι’ έχτισε φωλιά στην Κρήτη το πεινασμένο αρπαχτικό πουλί πού το λέμε Πνεύμα. Άπλωσε τις φτερούγες του στο Κρητικό χώμα και γέννησε το μυστηριώδη, βουβό ακόμα, όλο ζωή, χάρη, κίνηση και λαμπρότητα, Κρητικό πολιτισμό.

Η Κρήτη έχει αληθινά κάτι το πανάρχαιο, το άγιο, το πικραμένο και περήφανο, που έχουν οι χαροκαμένες μάνες που γέννησαν παλικάρια. Έχει τόσο πολύ πολεμήσει κι υποφέρει η γης ετούτη, έχει τόσο πολύ συνηθίσει το θάνατο, που τον ξεφοβήθηκε πια και μπορεί να γελάει και να παίζει μαζί του.

Σαράντα μέρες γύριζα το περασμένο καλοκαίρι την Κρήτη, για να δω τα χωριά που γκρέμισαν κι έκαψαν οι βάρβαροι και τους άντρες και τις γυναίκες που τους έντυσαν τη μαύρη αρματωσιά του πένθους. Περίμενα ν’ ακούσω κλάματα και να δω χέρια ν’ απλώνονται να ζητούν την βοήθεια. Και βρήκα ανυπόταχτες, απαράδοτες ψυχές και κορμιά μισόγυμνα πεινασμένα Κι’ αλύγιστα.

Τι δύναμη και τι αντοχή είναι τούτη, συλλογιζόμουν, και πού βρίσκουν τα κορμιά τούτα τόση ψυχή; Και ποια ακριτική πνοή τους δίνει τόση αψηφισιά να παλεύουν με το θάνατο;

Ο Κρητικοί αλήθεια αγαπούν παράφορα τη ζωή και συνάμα ποτέ δεν φοβούνται το θάνατο. Μέσα από τα χαλασμένα χωριά που πέρασα, πάνω από τα νεοανοιγμένα μνήματα που δρασκέλισα, πίσω από τις κουβέντες που άκουσα, ακατάπαυτα διαπίστωσα τούτη τη μεγάλη δισυπόστατη παλικαριά: παράφορη αγάπη για τη ζωή και άφοβο αντίκρισμα του θανάτου.

Τούτος είναι και ο πρώτος πολύτιμος καρπός που γεύεται όποιος, τώρα που καπνίζουν ακόμα τα ερείπια κι είναι ακόμα νωπά τα αίματα στις πέτρες, περιοδεύει τα χωριά της Κρήτης.

Αδάμαστες ψυχές οι Κρητικοί, χιλιάδες τώρα χρόνια, παλεύουν στα κακοτράχαλα Κρητικά βουνά την πείνα, την γύμνια, τους βαρβάρους. Κι’ ούτε η μοίρα ούτε οι άνθρωποι μπόρεσαν ποτέ να τους κάμουν να σκύψουν το κεφάλι.

Οι Κρητικοί, όπως όλες οι γενναίες ψυχές, στην άκρα απελπισία βρίσκουν τη λύτρωση. Πολλοί Κρητικοί, μπροστά από τα τουφέκια των Γερμανών, τη στιγμή που θα τουφεκίζονταν, έβρισκαν τη γαλήνη, κι όχι μονάχα τη γαλήνη παρά και τη χαρά της αδάμαστης ψυχής που αναγαλλιάζει γιατί της δίνεται η ευκαιρία να δείξει την αρετή της. Πολλοί, την ύστερή τους στιγμή, μπροστά από το εχτελεστικό απόσπασμα, τραγουδούσαν μαντινάδες Κρητικές ή τον Εθνικό Ύμνο. Στα Χανιά, μέσα από το γκρεμισμένο σπίτι του, ένας γεροντάκος πρόβαλε και μας είπε:

– Ένα δάσκαλο, τον λέγαν Παπαδάκη, πήγαιναν να τον εκτελέσουν. Ένας μαθητής του τού λέει: γιατί να σκοτωθείς; Καλλίτερο είναι να φύγεις. Κι ο διδάσκαλος του αποκρίθηκε: Όχι! εγώ αυτό που τόσα χρόνια σας δίδασκα, τώρα θα το εφαρμόσω: θα πεθάνω για την πατρίδα.

Στην κρίσιμη αυτή στιγμή κι οι πιο σακάτες γίνουνταν ήρωες. Στις φοβερές φυλακές της Αγιάς, κοντά στα Χανιά, οι Γερμανοί διάλεξαν 42 παλικάρια (διάλεγαν πάντα τους καλύτερους) και πήγαιναν να τους σκοτώσουν. Στο δρόμο ένας σακάτης, καμπούρης, τους συνάντησε. Στάθηκε και φώναξε στους Γερμανούς: «Σκοτώστε με εμένα να γλυτώσει ένα παλικάρι».

– «Όχι, φύγε!» του είπαν εκείνοι. «Τότε σκοτώστε με και μένα, να γίνουν 43», φώναξε ό καμπούρης. Ντρέπουμαι να ζω εγώ ο σακάτης και να σκοτωθούν τούτοι οι λεβέντες».

Ανήμπορες γριές, γέροι σαράβαλα, σήκωναν την φωνή τους και μιλούσαν ατρόμητα στους Γερμανούς. Σ’ ένα ωραιότατο χωριό, στα Μεσκλά, μια γριά έκρυβε έξη μήνες, με κίνδυνο της ζωής της, δύο Εγγλέζους στο σπίτι της. Μια μέρα οι Γερμανοί τους έπιασαν. Η γριά τρέχει στον άγριο Γερμανό φρούραρχο, στάθηκε μπροστά του και του φώναξε:

– Να ξέρεις, Κομαντάντε, πως όλες οι μανάδες στον κόσμο πονούνε κι αυτός ο πόνος των μανάδων θα φάει την Γερμανία. Η Γερμανία θα χαθεί, βάνω την κεφαλή μου! Βάνεις στοίχημα Κομαντάντε; Εγώ βάνω την κεφαλή μου!

Στεκόταν απάνω σε μια πέτρα, απόξω από το καμένο σπίτι της η γριά τούτη και μας μιλούσε, με ορθό το κεφάλι, κουρελιασμένη σαν φάντασμα. Τι δύναμη λοιπόν έχει η ψυχή του ανθρώπου και πώς μπορεί να νικήσει το θάνατο, συλλογιζόμουν.

Άοπλοι, ανοργάνωτοι, χωρίς βοήθεια από κανένα, οι Κρητικοί από τα χωριά, από τα βουνά, κατέβαιναν στ’ ακρογιάλια, να υπερασπιστούν το νησί τους από τους άγριους, πάνοπλους αλεξιπτωτιστές που κατέβαιναν.

Στις 19 του Μάη 1941 σκοτείνιασε ο ουρανός της Κρήτης από τα γερμανικά αεροπλάνα, άρχισαν οι βομβαρδισμοί, οι πρώτοι αλεξιπτωτιστές έπεφταν στο αεροδρόμιο του Μάλεμε, κοντά στα Χανιά, ύστερα στο Ρέθυμνο, στο Ηράκλειο, παντού. Ένας γέρος, από ένα χωριουδάκι κοντά στο Μάλεμε, μας διηγάται:

– Ευτύς ως είδαμε τ’ αεροπλάνα, φωνάζαμε: Απάνω τους, μωρέ παιδιά! Πήραμε τ’ άρματα και χυθήκαμε.

– Ποια άρματα; ρώτησα. Είχατε άρματα;

– Πώς δεν είχαμε; μού αποκρίθηκε. Άλλοι είχαν παλιές καραμπίνες, άλλοι μαχαίρες κι όλοι είχαν ραβδιά. Την ώρα που έπεφτε ένας «ουρανίτης» ήταν ακόμα ζαλισμένος και μεις χιμούσαμε απάνω του, τον σκοτώναμε με τα ραβδιά, με τις μαχαίρες, τον ξαρματώναμε και σιγά - σιγά γέμιζε και μας η φούχτα μας πολυβόλο και περίστροφο.

Οι Γερμανοί είχαν ορίσει να πάρουν την Κρήτη σε 24 ώρες. Η παραμικρή αργοπορία θα τους ήταν θανάσιμη. Ήξεραν πως οι Κρητικοί ήταν άοπλοι, πως όλοι οι νέοι ήταν επιστρατευμένοι και βρίσκονταν ακόμη στην Ελλάδα και πως οι Άγγλοι μήτε στρατό αρκετό είχαν μήτε αεροπλάνα. Ήταν λοιπόν σίγουροι πως σε 24 ώρες θα παίρναν την Κρήτη. Έκαμαν 8 μέρες. Έξη χιλιάδες αλεξιπτωτιστές σκοτώθηκαν από τα ραβδιά και τις μαχαίρες. Ένας Κρητικός χωριάτης, όταν μ’ είδε να ξαφνιάζομαι για την παλικαριά και την αυτοθυσία αυτών των Κρητικών, μου είπε τα καταπληχτικά τούτα λόγια:

 – Γιατί παραξενεύεσαι; Εμείς ξέραμε πως γράφαμε Ιστορία!

Δεν ξέρω αν υπάρχει στον κόσμο μια άλλη χώρα, όπου οι χωρικοί να βλέπουν τον πόνο, τη θυσία, την ατομική τους καταστροφή από τόσο ύψος. Ήξερε ο Κρητικός αυτός χωριάτης πως υπάρχει στον κόσμο τούτο ένα αγαθό ανώτερο από τη ζωή και πως για το αγαθό αυτό πάλεψε και θυσιάστηκε όλη η ράτσα μας και πρέπει τώρα κι αυτός, ο Κρητικός χωριάτης, να παλέψει και να θυσιαστεί, και το αγαθό αυτό λέγεται Ιστορία, δηλαδή υστεροφημία, δηλαδή αθανασία.

Πιστεύουν στο αγαθό αυτό οι Κρητικοί, όπως πιστεύουν στην ελευθερία. Πολεμούν, ξέροντας πως αν δεν μείνει τ’ όνομά τους, θα μείνει και θα ζήσει το έργο τους. Και τώρα πού κανείς δε φαίνεται να θυμάται πως η Κρήτη έσωσε τον συμμαχικόν αγώνα στην Εγγύς Ανατολή και πως επέδρασε οριστικά στην πορεία του παγκοσμίου πολέμου, και τώρα πού οι ξένοι δεν φαίνονται να θυμούνται τη θυσία και την εποποιΐα της Κρήτης, οι Κρητικοί δεν έχασαν το θάρρος τους και την πίστη τους. Άστεγοι, πεινασμένοι, αδικημένοι, στέκουνται μέσα στα χαλάσματα των σπιτιών τους και δε μιλούν. Σφίγγουν, βλέπετε, το χρέος τους και τα καλά παλικάρια δεν προσμένουν αμοιβή. Η Ιστορία θα τους κρίνει κάποτε. Και θα πει τότε για την περηφάνια τους και την παλικαριά τους — και θα τους προβάλει τότε σαν παράδειγμα ηρωισμού και αυταπάρνησης σ’ όλους τους μεγάλους και τους ζωντανούς αυριανούς λαούς.

– Δεν έχουμε ένα σκαμνί να σε βάλουμε να καθίσεις, δεν έχουμε ένα ποτήρι να σου δώσουμε νερό, δεν έχουμε κομμάτι ψωμί, αν πεινάς, δεν έχουμε τίποτα, τίποτα! Όλα μας τα κάψαν και μας τα πήραν οι Γερμανοί. Έτσι μου λέγαν κάτω από ένα πλάτανο στη μέση του γκρεμισμένου χωριού, οι μαυροφόρες πού ξεπρόβαλαν από τα χαλάσματα.

Δεν έχουμε μήτε και άντρες να κουβεντιάσουν μαζί σου! Να, μόνο τούτα τ’ αρσενικά απομείναν, είπε μια χλωμή γυναικούλα δείχνοντάς μου δυο τρία μωρά που βύζαιναν στον κόρφο τους οι μανάδες.

– Φτάνουν αυτά για μαγιά! φώναξε μια γριά. Τα ίδια δεν πάθαμε και στην επανάσταση του 66; Εγώ ήμουν μικρή, μα θυμούμαι. Δυο τρία μωρά είχαν πάλι απομείνει κι’ από αυτά αναπιάστηκε πάλι όλο το χωριό. Μη φοβάστε, μωρέ γυναίκες, είπε, γυρίζοντας στις μαυροφόρες που σώπαιναν, μη φοβάστε, μαγιά πάντα απομένει!

Τα περισσότερα χωριά στην Κρήτη χάθηκαν, οι περισσότεροι άντρες σκοτώθηκαν γιατί φιλοξενούσαν Άγγλους. Σ’ ένα χωριό, τα Μεσκλά, είδα μια μάνα που της είχαν σκοτώσει τους δυο γιούς της, γιατί είχε σπίτι της κι έκρυβε 8 μήνες δύο Άγγλους στρατιώτες. Το μάθαν οι Γερμανοί κι ήρθαν, της έκαψαν το σπίτι, της σκότωσαν τους γιούς της, και τώρα στέκουνταν απόξω από τα χαλάσματα λιγνή χαροκαμένη, με μάτια όλο φλόγα, και μου μιλούσε:

– Το ίδιο βράδυ που σκότωσαν τους γιούς μου πέρασαν, νύχτα βαθειά, δυο Εγγλέζοι που τους κυνηγούσαν οι σκύλοι οι Γερμανοί. Κάπνιζε ακόμη το σπίτι μου, μα εγώ είχα τρυπώξει σε μία γωνιά και έκλαιγα. Με άκουσαν οι Εγγλέζοι, ζύγωσαν.

– Ψωμί! μου φώναζαν, ψωμί! Οι χωριανοί μου είχαν δώσει μια κουλούρα κριθαρόψωμο, μα εγώ δεν είχα όρεξη να φάω, δεν κατέβαινε η μπουκιά από το λαιμό μου. Τους έδωκα το ψωμί. Κρύωναν τούς έδωκα και μια κουβέρτα, που μου είχαν δώσει βγήκα από τη γωνιά τους έβαλα να κοιμηθούν.

– Γιατί τάκαμες όλα αυτά; ρώτησα. Οι Εγγλέζοι δε φταίγαν που σκότωσαν τους γιούς σου;

– Το καμα, αποκρίθηκε, γιατί είχαν κι αυτοί μανάδες, και κατέχω ίντα θα πει πόνος τής μάνας.

Ανθρωπιά μεγάλη είναι τούτη• η μεγάλη ψυχή νικάει τον πόνο το ατομικό και τον πιο φοβερό: άκουγα τη γριά και τα μάτια μου βούρκωναν. Οι δυσκολίες και οι τραχύτητες της ζωής δε λυγίζουν την Κρητική ψυχή. Αντίθετα την πυρώνουν και την δυναμώνουν. Ζόρικη, αβόλευτη, τραχιά είναι η γη της Κρήτης. Κι’ όταν τα βουνά της κι οι θάλασσες ή οι ψυχές που πλάστηκαν από τέτοιους βράχους και τέτοιαν αρμύρα δεν σου επιτρέπουν ούτε στιγμή να βολευτείς, να γλυκαθείς, να πεις: Φτάνει! τότε η Κρήτη έχει κάτι το απάνθρωπο• δεν ξέρω πια αν αγαπάει ή αν μισεί τα παιδιά της• ένα μονάχα ξέρω: ότι τα μαστιγώνει ως το αίμα.

Υπάρχει και κάτι άλλο όμως στην Κρήτη. Υπάρχει κάποια φλόγα — ας την πούμε ψυχή — κάτι πιο πάνω απ’ τη ζωή κι απ’ το θάνατο, πού είναι δύσκολο να το ορίσεις. Υπάρχει αυτή η περηφάνια, το πείσμα, κάτι άλλο, ανέκφραστο κι’ αστάθμητο, που σε κάνει να χαίρεσαι που είσαι άνθρωπος. Να χαίρεσαι, μα και συνάμα σου δίνει μεγάλη ευθύνη. Γιατί ενώ νιώθει πως έχεις χρέος να κάμεις ό,τι μπορείς, για να σώσεις αυτό το λαό, εκείνος βλέπει την προσπάθειά σου με ειρωνεία και περιφρόνηση. Δεν έχει την ανάγκη κανενός για να σωθεί. Σώζει, δεν σώζεται. — Ένα μονάχα σου μένει τότε: να δοκιμάσεις να γίνεις άξιος αυτού του λαού, να κερδίσεις τη δύναμη της δικής του ψυχής, που ποτέ δεν καταδέχτηκε ν’ απατήσει τον εαυτό της ή τούς άλλους και που πάντα τολμάει ν’ αντικρύζει, πρόσωπο με πρόσωπο, τη θεά εκείνη που δεν κάνει χατίρια και δεν κάθεται στα πόδια κανενός: την αγέλαστη κι’ αδάκρυτη θεά, την ευθύνη.

http://www.ekriti.gr

Μεγάλη "σφαλιάρα" του Καΐρου στην Άγκυρα: "Οι Τουρκοκύπριοι δεν είναι κράτος" !!

http://ethnosimogr.blogspot.gr/2015/05/blog-post_262.html?utm_source=dlvr.it&utm_medium=facebook

Όλοι οι μεγάλοι άνδρες της αρχαίας Ελλάδας πέθαναν από την ίδια αιτία:

 
Σπάνιο έγχρωμο βίντεο από το Βερολίνο λίγες μέρες μετά την πτώση του Χίτλερ.  ..//..

 Ανχης (ΠΒ) Στυλιανός Καλπουρτζής

Ταυτοποιήθηκαν τα οστά του Ήρωα Αντισυνταγματάρχη (ΠΒ) Στυλιανού Καλμπουρτζή!

Σχεδόν 41 χρόνια, μετά την ηρωϊκή θυσία στην Κύπρο του αντισυνταγματάρχη του Ελληνικού στρατού Στυλιανού Καλμπουρτζή, διοικητή το 1974 της 181ης Μοίρας Πεδινού Πυροβολικού (ΜΠΠ), ήλθαν την επομένη του Πάσχα στην Διερευνητική Επιτροπή για τους Αγνοουμένους από το Γενετικό Εργαστήριο BODE των ΗΠΑ τα θετικά αποτελέσματα ταυτοποίησης DNA οστών του.

Την Τετάρτη, μετά το Πάσχα, ο εκπρόσωπος της Ελληνοκυπριακής πλευράς στην ΔΕΑ, Νέστορας Νέστορος, σύμφωνα με πληροφορίες του ΑΠΕ- ΜΠΕ, ειδοποίησε τηλεφωνικώς στην Αθήνα την κόρη του, Μαρία Καλμπουρτζή, η οποία τα τελευταία χρόνια είναι πρόεδρος της Πανελλήνιας Επιτροπής Συγγενών Αγνοουμένων. Η κ. Καλμπουρτζή ενημερώθηκε διεξοδικά, την περασμένη Παρασκευή στην Λευκωσία από τον κ. Νέστορος και άλλους αρμοδίους της ΔΕΑ για την ταυτοποίηση τον οστών, που ανήκουν στον πατέρα της.

Τα οστά είχαν βρεθεί περίπου πριν από τέσσερα χρόνια σε χώρο ταφής στην περιοχή της μάχης στην διάβαση Πέλλα Πάϊς - Συγχαρί, στην οροσειρά του Πενταδακτύλου, στο πλαίσιο εκταφών της ΔΕΑ. Σύμφωνα με τις πληροφορίες του ΑΠΕ-ΜΠΕ στον συγκεκριμένο χώρο βρέθηκαν 22 με 25 οστά, διότι -κατά τους αρχαιολόγους της ΔΕΑ- η ταφή ήταν επιφανειακή και πολλά οστά μπορεί να παρασύρθηκαν στην πάροδο του χρόνου από βροχές και από εκσκαφείς, όταν στην περιοχή δημιουργήθηκε πευκοδάσος. Οι αρχαιολόγοι εκτιμούν ότι στο συγκεκριμένο σημείο τάφηκε ακόμη ένα άτομο, πιθανόν Ελληνοκύπριος έφεδρος αξιωματικός.

Δείγματα από τα οστά δόθηκαν τον Φεβρουάριο στο Γενετικό Εργαστήριο BODE των ΗΠΑ, από όπου στάληκαν αποτελέσματα για οκτώ από αυτά. Και τα οκτώ ταυτίστηκαν με τα γενετικά «προφίλ» των συγγενών του Στυλιανού Καλμπουρτζή. Σημειώνεται ότι υπάρχει (γενετική) ταύτιση, όταν ο συσχετισμός μεταξύ του οστού και του δείγματος αίματος (από τους συγγενείς) ισούται ή ξεπεράσει το όριο του 99.95%. Τα οκτώ οστά του Στυλιανού Καλμπουρτζή, που ταυτοποιήθηκαν, είναι οι δύο παλάμες με τα δάκτυλα, καθώς και οστά από την κνήμη, τον μυρό, το στέρνο και την σπονδηλική στήλη. Για την ταύτιση των υπολοίπων οστών η διαδικασία συνεχίζονται οι αναλύσεις στο Γενετικό Εργαστήριο BODE.

Στην διάβαση Πέλλα Πάϊς - Συγχαρί έχουν βρεθεί ακόμη τρεις ομαδικοί τάφοι. Στον μεγαλύτερο ήταν θαμμένα είκοσι άτομα. Από αυτά έχουν ταυτοποιηθεί τα οστά 15, εκ των οποίων οι εννέα ήταν στρατιώτες της 181 ΜΠΠ. Ο Στυλιανός Καλμπουρτζής, μετά από τριήμερη άνιση μάχη με καταδρομείς του Τουρκικού στρατού, έπεσε ηρωϊκά μαζί με 37 άνδρες του, στην διάβαση Πέλλα Πάϊς - Συγχαρί, στην οροσειρά του Πενταδακτύλου.

Μαρτυρίες αναφέρουν την υπεράνθρωπη προσπάθεια, που κατέβαλε τις κρίσιμες ώρες της τελικής μάχης ο αντισυνταγματάρχης Καλμπουρτζής, εκθέτοντας τον εαυτό του σε θανάσιμο κίνδυνο βάλλοντας μόνος από προωθημένη θέση για να καλύψει την ασφαλή αποχώρηση των στρατιωτών του. Η τύχη του Καλμπουρτζή αγνοείτο από τις 23 Ιουλίου 1974. Στα μέσα της δεκαετίας του 1980 ένας Τουρκοκύπριος παρέδωσε στην ΔΕΑ το περίστροφο του και την βέρα του γάμου του.

Στις 11 Απριλίου 2011 ο τέως πρόεδρος της Ελληνικής Δημοκρατίας, Κάρολος Παπούλιας απένειμε μετά θάνατον στον Στυλιανό Καλμπουρτζή τον βαθμό του αντιστράτηγου κατά τη διάρκεια της τελετής των αποκαλυπτηρίων προτομής του στην Σχολή Πυροβολικού στο Μεγάλο Πεύκο. Στην Κύπρο το στρατόπεδο της διοίκησης Πυροβολικού της Εθνικής Φρουράς φέρει το όνομα του Στυλιανού Καλμπουρτζή και υπάρχει και σε αυτό προτομή του φιλοτεχνημένη από τον Κύπριο γλύπτη Γιώργο Μαυρογέννη.

Ο Στυλιανός Καλμπουρτζής γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη στις 31 Ιανουαρίου 1921. Το 1945, σε ηλικία 24 ετών, κατετάγη στις Ελληνικές Ένοπλες Δυνάμεις για τριετή εθελοντική υπηρεσία. Τον Ιανουάριο 1947 προήχθη στο βαθμό του Λοχία και τον Αύγουστο του ίδιου χρόνου προάχθηκε επ' ανδραγαθία στο βαθμό του επιλοχία και του απονεμήθηκε το Πολεμικό Μετάλλιο Ανδρείας. Τον Μάρτιο του 1949 εισήχθη στη Στρατιωτική Σχολή Ευελπίδων, από την οποία αποφοίτησε το 1950 και κατατάγηκε στο Πεζικό. Την 1η Δεκεμβρίου 1958 μετατάχθηκε στο Πυροβολικό. Το 1963 προήχθη κατ' εκλογή στο βαθμό του ταγματάρχη και τρία χρόνια αργότερα προάχθηκε κατ'εκλογή στο βαθμό του αντισυνταγματάρχη. Τον Αύγουστο του 1973 μετατέθηκε στη Κύπρο και ανέλαβε διοικητής της 181 ΜΠΠ η οποία είχε την έδρα της στο χωρίο Τρίκωμο της επαρχίας Αμμοχώστου. Ο Καλμπουρτζής είχε δύο κόρες την Μαρία, η οποία το 1974 ήταν περίπου 13 χρονών, και την Αφροδίτη, η οποία ήταν μικρότερη.

Difenceline.gr

..//..

6 Απριλίου 1941: Η Μάχη των Οχυρών

ΓΙΑ ΝΑ ΜΗΝ ΛΗΣΜΟΝΟΥΜΕ ΤΗΝ ΙΣΤΟΡΙΑ ΜΑΣ ΚΑΙ ΠΟΙΟΙ ΗΜΑΣΤΕ...

Η Μάχη...

https://youtu.be/X_2vot912Lg

και οι Ήρωες...

https://www.youtube.com/watch?v=iMZISCfAGRs

..//..

Ευαγόρας Παληκαρίδης 

14 Μαρτίου 1957: Εκτελείται δια απαγχονισμού από τους Άγγλους, ο μαθητής Γυμνασίου Ευαγόρας Παλληκαρίδης 

Ο Ευαγόρας Παλληκαρίδης γεννήθηκε στην Τσάδα της Πάφου, στις 28 Φεβρουαρίου 1938. Ήταν το τέταρτο παιδί της οικογένειας του Μιλτιάδη. Την 1η Απριλίου 1956, ο Ευαγόρας πρωταγωνιστεί σε διάφορες διαδηλώσεις κατά των Άγγλων. Συγκεκριμένα, στις 2 Ιουνίου θα γινόταν η στέψη της βασίλισσας Ελισάβετ. Στην Αγγλία και σε όλες τις αποικίες γίνονταν προετοιμασίες για το μεγάλο γεγονός.
Στην Πάφο στο «Ιακώβιο Γυμναστήριο» αναρτάται η αγγλική σημαία, γεγονός που εξοργίζει τους μαθητές. Παραμονή της στέψης, οι μαθητές της Πάφου και οι φοιτητές του Λιασιδίου Κολεγίου οργάνωσαν διαδήλωση με αίτημα να υποσταλεί η αγγλική σημαία και να εκκενωθεί το γήπεδό τους από στρατιώτες και αστυνομικούς. Ο 15χρονος τότε Ευαγόρας αναρριχάται στον ιστό, κατεβάζει και σκίζει την αγγλική σημαία: το γεγονός αυτό έδωσε το έναυσμα για επέκταση των διαδηλώσεων.

Οι μαθητές και το πλήθος συγκρούονται με την αστυνομία, η οποία ενισχύεται από Τούρκους. Ο διοικητής στέλνει διαταγή να αποσυρθούν οι αστυνομικοί, γιατί δεν έπρεπε η στέψη της βασίλισσα να αμαυρωθεί με αίμα. Έτσι οι μαθητές παρέσυραν ό,τι είχε σχέση με τους εορτασμούς για την στέψη. Η Πάφος έγινε το μόνο μέρος όπου δεν γιορτάστηκε η στέψη. Ο Ευαγόρας συνελήφθη, αλλά αφέθηκε ελεύθερος λόγω της μικρής του ηλικίας.

Σε ηλικία 17 χρόνων, ο Ευαγόρας Παλληκαρίδης εγκατέλειψε το σχολείο και εντάχθηκε στις αντάρτικες ομάδες της ΕΟΚΑ. Στις 17 Νοεμβρίου 1955 οι μαθητές του Γυμνασίου συγκεντρώθηκαν και προετοίμαζαν μια διαδήλωση από τις γνωστές που οργάνωνε η ΑΝΕ (Άλκιμος Νεολαία ΕΟΚΑ) ως αντιπερισπασμό. Οι στρατιώτες είχαν διαταγή να πυροβολήσουν αδιάκριτα τους διαδηλωτές. Ο Ευαγόρας συλλαμβάνεται και οδηγείται στο δικαστήριο με την κατηγορία ότι συμμετείχε παράνομα σε οχλαγωγίες. Δεν παραδέχτηκε την κατηγορία και η δίκη αναβλήθηκε για τις 6 Δεκεμβρίου. Ήταν η αρχή του τέλους...

 Μια μέρα πριν την δίκη, μπαίνει κρυφά στο σχολείο και αφήνει στην έδρα ένα σημείωμα:

"Παλιοί συμμαθηταί, αυτήν την ώρα κάποιος λείπει από ανάμεσά σας, κάποιος που φεύγει αναζητώντας λίγο ελεύθερο αέρα, κάποιος που μπορεί να μην τον ξαναδείτε παρά μόνο νεκρό.

"Μην κλάψετε στον τάφο του, δεν κάνει να τον κλαίτε. 

Λίγα λουλούδια του Μαγιού, σκορπάτε του στον τάφο. 

Του φτάνει αυτό ΜΟΝΑΧΑ. 

Θα πάρω μιαν ανηφοριά θα πάρω μονοπάτια

να βρω τα σκαλοπάτια που παν στην Λευτεριά. 

Θ΄ αφήσω αδέλφια συγγενείς, την μάνα, τον πατέρα

μεσ΄ τα λαγκάδια πέρα και στις βουνοπλαγιές. 

Ψάχνοντας για την Λευτεριά θα ΄χω παρέα μόνη 

κατάλευκο το χιόνι, βουνά και ρεματιές. 

Τώρα κι αν είναι χειμωνιά, θα ΄ρθει το καλοκαίρι, 

την Λευτεριά να φέρει σε πόλεις και χωριά. 

Θα πάρω μιαν ανηφοριά θα πάρω μονοπάτια

 να βρω τα σκαλοπάτια που παν στην Λευτεριά. 

Τα σκαλοπάτια θ΄ ανεβώ, θα μπω σ΄ ενα παλάτι, 

το ξέρω θαν απάτη, δεν θαν αληθινό. 

Μεσ΄ το παλάτι θα γυρνώ ώσπου να βρω τον θρόνο,

βασίλισσα μια μόνο να κάθεται σ΄ αυτό. 

Κόρη πανώρια θα της πω, άνοιξε τα φτερά σου 

και πάρε με κοντά σου, μονάχα αυτό ζητώ. 

Γειά σας παλιοί συμμαθηταί 

Τα τελευταία λόγια τα γράφω σήμερα για σας. 

Κι όποιος θελήσει για να βρει ένα χαμένο αδελφό, 

ένα παλιό του φίλο, ας πάρει μιαν ανηφοριά ας πάρει μονοπάτια 

να βρει τα σκαλοπάτια που παν στη Λευτεριά. 

Με την ελευθερία μαζί, μπορεί να βρει και μένα.  

Αν ζω, θα μ΄ βρει εκεί. "

                                                    Ευαγόρας Παλληκαρίδης

              

Γρηγόρης Πιερή-Αυξεντίου: Ο Κύπριος ήρωας που φώναξε "Μολών λαβέ" στους Άγγλους κατακτητές!

Ήρωας του Ελληνοκυπριακού αγώνα κατά των άγγλων δυναστών στην μεγαλόνησο. Γεννήθηκε στο χωριό Λύση Αμμοχώστου στις 22 Φεβρουαρίου 1928. Με την αποφοίτησή του από το γυμνάσιο μετέβη στην Ελλάδα για να σπουδάσει στην Στρατιωτική Σχολή Ευελπίδων. Μπήκε τελικά στην Σχολή Εφέδρων Αξιωματικών και παράλληλα μελετούσε για να εγγραφεί στην Φιλοσοφική. Υπηρέτησε στα Ελληνοβουλγαρικά σύνορα ως Ανθυπολοχαγός πεζικού και μετά επέστρεψε στην Κύπρο, όπου εργάστηκε ως οδηγός ταξί.

Στις 20 Ιανουαρίου 1955 έγινε η πρώτη συνάντηση του Αυξεντίου με τον Γεώργιο Διγενή - Γρίβα, που ήταν αρχηγός της Ε.Ο.Κ.Α. (Εθνική Οργάνωση Κυπρίων Αγωνιστών) και μπήκε στον αγώνα κατά των Άγγλων. Την άνοιξη του ιδίου χρόνου συμμετείχε στις επιθέσεις κατά της Ηλεκτρικής Εταιρείας και του Ραδιοφωνικού Σταθμού της Λευκωσίας.
Πολύ γρήγορα διακρίθηκε για τις ηγετικές του ικανότητες και του δόθηκε η θέση του υπαρχηγού της Ε.Ο.Κ.Α, της μεγαλύτερης απελευθερωτικής οργάνωσης στο νησί, με κύριο στόχο την Ένωση της Κύπρου με την Ελλάδα. Κατά την διάρκεια της σύντομης αντιστασιακής του δράσης, έλαβε τα ψευδώνυμα «Ζήδρος», «Ρήγας», «Αίαντας», «Άρης», «Μάστρος» και «Ζώτος».

Οι Άγγλοι κατακτητές έκαναν πολλές προσπάθειες για να τον συλλάβουν και τον επικήρυξαν με 5.000 λίρες. Ο Αυξεντίου πάντα τους ξέφευγε και ποτέ δεν έχασε το κουράγιο του. 

  

Μια φορά μεταμφιέστηκε σε καλόγερο και κέρασε τους άγγλους διώκτες του χωρίς να τον αναγνωρίσουν. 

Στις 10 Ιουνίου του 1955 βρήκε την ευκαιρία να παντρευτεί την αγαπημένη του Βασιλική στο μοναστήρι του Αχειροποιήτου.
Στις 12 Δεκεμβρίου 1955 ο Αυξεντίου και όλη η ιεραρχία της ΕΟΚΑ παγιδεύτηκαν από τους Βρετανούς στο όρος Τρόοδος, κοντά στο χωριό Σπίλια. Ο Αυξεντίου, όχι μόνο οδήγησε τους συντρόφους του σε ασφαλές μέρος, αλλά άφησε τους Άγγλους να αλληλοπυροβολούνται και να έχουν πολλά θύματα.

Στα τέλη Φεβρουαρίου 1957 οι αγγλικές δυνάμεις ασφαλείας έλαβαν την πληροφορία από ένα βοσκό ότι ο Αυξεντίου και η ομάδα του κρύβονται σε μια σπηλιά πλησίον της Μονής Μαχαιρά στο όρος Τρόοδος. Αμέσως, απόσπασμα από 60 στρατιώτες έφθασε εκεί το απόγευμα της 2ας Μαρτίου και περικύκλωσε την σπηλιά! 

Ο Γρηγόρης είπε:

«Σύντροφοι, ο θεός να με βγάλει ψεύτη, προδοθήκαμε».

«Αρχηγέ, μαζί σου και στον θάνατο» ψιθύρισαν όλοι.
 

Δεν πρόλαβαν να τελειώσουν την κουβέντα τους και οι στρατιώτες έφθασαν στην είσοδο του κρησφύγετου. Φώναξαν στους άνδρες να παραδοθούν όμως καμμία απάντηση.
Η μάχη κράτησε για ώρες. Στην ομάδα του ήταν οι Ανδρέας Στυλιανού, Αυγουστής Ευσταθίου, Αντώνης Παπαδόπουλος και Φειδίας Συμεωνίδης, τους οποίους, όμως, διέταξε να βγουν από το κρησφύγετο και να παραδοθούν για να σωθούν, ενώ αυτός έμεινε και πολέμησε μόνος επί 10 ώρες τους εχθρούς, τραυματισμένος από θραύσμα χειροβομβίδας.

 

Ο ίδιος αποφασισμένος να μην πέσει ζωντανός στα χέρια των Άγγλων και αν χρειαστεί να θυσιαστεί τους είπε επί λέξη:

"Μέχρι σήμερα μαθαίνατε πώς πολεμούν οι Έλληνες. Σήμερα θα μάθετε και πως πεθαίνουν".

Σε προτροπές των Άγγλων να παραδοθεί είχε μόνο μία απάντηση να δώσει «Μολών Λαβέ». Αμέσως, τέσσερις στρατιώτες όρμησαν μέσα στην σπηλιά. Ο Αυξεντίου τους υποδέχτηκε με καταιγιστικά πυρά. Οι τρεις Βρετανοί οπισθοχώρησαν έντρομοι, ο τέταρτος, ένας δεκανέας, έπεσε νεκρός.
 Σύμφωνα με μαρτυρία του συμπολεμιστή του Αυγουστή Ευσταθίου, που μετά την ρίψη χειροβομβίδας στο κρησφύγετο επέστρεψε, με υπόδειξη των Άγγλων, για να εξακριβώσει αν ο Αυξεντίου ήταν ζωντανός και να τον πείσει να παραδοθεί. 

Ο Αυγουστής προτίμησε να μείνει μαζί με τον αρχηγό του.
 Ο Γρηγόρης φώναξε: «Τώρα είμαστε δύο. Ελάτε να μας πάρετε». 

Η μάχη συνεχίστηκε ως το απόγευμα. Προσπάθειά τους ήταν να κρατήσουν την μάχη μέχρι να νυχτώσει και επωφελούμενοι από το σκοτάδι να διαφύγουν. Οι Άγγλοι στρατιώτες που αντιλήφθηκαν τον σκοπό τους, περιέλουσαν το κρησφύγετο με βενζίνη!

Οι εμπρηστικές βόμβες πετρελαίου, λαμπαδιάζουν τα πάντα. Έτσι, καιόμενος σαν λαμπάδα, έπεσε ο Γρηγόρης Αυξεντίου, άμορφη μάζα από καμένη σάρκα, πυροβολώντας ως το τέλος ενώ ο Αυγουστής Ευσταθίου, με βαριά εγκαύματα, επιχειρεί έξοδο και συλλαμβάνεται!

Το πτώμα του ηρωικού πατριώτη βρέθηκε απανθρακωμένο και τάφηκε την επομένη στις Κεντρικές Φυλακές Λευκωσίας, στο χώρο που είναι γνωστός σήμερα ως «Τα Φυλακισμένα Μνήματα».

Το άγαλμα του Γρ. Αυξεντίου στην ιερά Μονή Μαχαιρά. Ήταν μόλις 29 ετών!!

                                                                   Α Θ Α Ν Α Τ Ο Σ

..//..

24 Μαρτίου 1821: Μανιάται καί Μεσσήνιοι πολεμισταί δίδουν τόν όρκον τής ελευθερίας!

 Είς συγκινητικήν δοξολογίαν παρά τόν ποταμόν τών Καλαμών Νέδωνα «διά τήν σωτηρίαν τής πατρίδος», οί Μανιάται καί Μεσσήνιοι πολεμισταί δίδουν τόν όρκον τής ελευθερίας!

Πρώτος ωρκίσθη ό Πετρόμπεης Μαυρομιχάλης. Ώς αρχηγός, είπων: «ορκίζομαι ίνα αμύνω την πατρίδα και μόνος και μετά πάντων καί ιερά τά πάτρια τιμήσω»...

Ακολούθως δέ οί άλλοι οπλαρχηγοί ειπόντες:

«Ινα μή καταισχύνωμεν τά όπλα τά ιερά, ούτε εγκαταλείψωμεν τόν παραστάτην (αρχηγόν), όσω άν στοιχήσωμεν». 

Κατά τήν ιδίαν ημέραν συνεστήθη ή «Μεσσηνιακή Γερουσία», συνετάγη δέ «προκήρυξις πρός τάς ευρωπαϊκάς Αυλάς έκ μέρους τού φιλογενούς Αρχιστρατήγου τών Σπαρτιατικών στρατευμάτων Πέτρου Μαυρομιχάλη καί τής Μεσηνιακής Γερουσίας, τής έν Καλαμάτα». 

Είς τήν προκήρυξιν ταύτην, ήτις αποτελείτο πρώτον επίσημον έγγραφον τής αναγεννωμένης Ελλάδος, αναγράφονται μεταξύ άλλων τά εξής: 

«Αί χείρες μας, αί οποίαι ήσαν δεδεμέναι μέχρι τού νύν από τάς σιδηράς αλύσους τής βαρβαρικής τυραννίας, ελύθησαν ήδη καί έλαβον τά όπλα κατά τών τυράννων. Οι πόδες μας, οί περιπατούντες έν νυκτί καί ημέρα είς τάς αναγκαρεύσεις τής ασπλαγχνίας, τρέχουν είς απόκτησιν τών δικαιωμάτων μας.

Η κεφαλή μας, ή κλίνουσα τόν αυχένα υπό τόν σκληρόν ζυγόν, τόν απετίναξεν ήδη καί άλλο δέν φρονεί ειμή τήν ελευθερίαν της. Ή γλώσσα μας, ή αδυνατούσα νά προφέρη λόγον εκτός τών ανωφελών παρακλήσεων πρός εξιλέωσιν τών τυράννων, κράζει τώρα μεγαλοφώνως καί κάμνει ν’ αντηχή ό αήρ τό γλυκύτατον τής ελευθερίας όνομα. Εν ενί λόγω, απεφασίσαμεν ή νά ελευθερωθώμεν ή νά αποθάνωμεν». 

Ή προκήρυξις αυτή εδημοσιεύθη έν μεταφράσει είς τάς εφημερίδας τής Βοστώνης, τής Νέας Ορλεάνης καί τής Φιλαδελφείας, καθώς καί είς αγγλικάς καί γαλλικάς.

http://peripatrhs.blogspot.gr